Ён заплакаў... Мужчына плача!
Твар усьледзілі сьлёзы няўдачы?..
Боль ягоны нястрымны, няйначай.
Ён зьняверыўся ў кімсьці, значыць?..
Не, наўрад ці... Вярын ня мае
ні ў багоў, ні ў чарцей ён.
Сама я,
як счарнелая, глуханямая,
ачмурэлая здань, канаю
на сьлядох – каб ён знаў! – ягоных!..
Мэдалі, ўзнагароды, пагоны,
дзеці, птушкі, нябожчыкі, клоны,
дамы, ўлоньні, вар’яты, зломы...
Жыцьці, жахі – з сабой ён нясе
па цьвікох, па шкляной расе!..
Доўга горла зрываць красе
на лязе – на шчарбатай касе?!
Ён трасецца ад плачу, дрыжыць...
Покуль дыхае, хоча жыць.
Ды свавольна бягуць дажджы
па ягоным крылатым крыжы...
Верыць толькі ў сябе самога –
ані ў лёс, ані ў чорта, ні ў Бога!..
Там, дзе кожны, – няма анікога!
Там, дзе крок – хоць адзін! – дарога.
«...Тут ніхто нікому ня вінен...
...ты ня вер мне, мне веру пакінем...
...ты ў ружовым, а я чыста ў сінім...»
...Мы астынем, маўляў, астынем...
Мне ж здаецца, ён хоча спаліць –
так заўсёды, калі баліць:
ты бяжыш – і жыцьцё бяжыць,
ты стаіш – і жыцьцё дном стаіць.
Я ж ня стыну – гару таксама,
як і ён, я ня маю ўжо храма.
I даўно прагну вымавіць: «Мама,
я кахаю яго найсама!..»
Зь ім ірдзее падман, рудзее,
зь ім лягчэе цяжар, лёт мацьнее!..
Зь ім людзее жыцьцё, люцее,
зь ім лілея, крыло і надзея!..
Што пражыў ён, таго не сказаў.
Мудры роздум?.. Юначы шал?..
Паўстагодзьдзя – вячніны паў...
Ён кахаў як ніхто!.. Хто кахаў?..
7.XI.2003.
|
|
